آزمایشگاه پیوند

Prostatic acid phosphatase (اسید فسفاتاز)

کاربرد
اطلاعات بالینی
مقادیر نرمال
تفسیر
هشدار ها
رفرانس ها

کمک به پیش بینی عود پس از پروستاتکتومی رادیکالی برای سرطان پروستات موضعی از نظر بالینی و
پیگیری پاسخ به درمان ریشه کنی آندروژنی هنگامی که با آنتی ژن PSA استفاده شود.

اسید فسفاتاز پروستاتیک (PAP) ، یک گلیکوپروتئین سنتز شده توسط غده پروستات و عضوی از گروه متنوعی از ایزوآنزیم ها است که قادر به هیدرولیز استرهای فسفات در محیط اسیدی هستند. براساس تحرکات الکتروفورتیک طبقه بندی می شوند.
PAP بیش از 50 سال یک مارکر اصلی توموری برای سرطان پروستات بود.با این حال ، PAP دیگر برای غربالگری یا مرحله بندی سرطان پروستات استفاده نمی شود. در بیشتر موارد ، به جای آن از آنتی ژن اختصاصی پروستات سرم (PSA) استفاده می گردد. سودمندی PAP اکنون محدود به برنامه های کاربردی است. اندازه گیری PAP قبل از درمان ممکن است اطلاعات پیش آگهی مفید و منحصر به فرد بالینی را برای پیش بینی عود در مردانی که تحت پروستاتکتومی رادیکالی برای سرطان پروستات موضعی بالینی قرار می دهند ، اضافه کند. PAP همچنین ممکن است برای پایش پیشرفت پاسخ بیماری به درمان در مردان تحت درمان ریشه کنی با آندروژن مفید باشد. با این حال ، برای هر دو این برنامه ها ، PSA اطلاعات بیشتری را ارائه می دهد و باید از آن نیز استفاده شود.

بسته به نوع کیت و روش انجام آزمایش مقادیر مرجع می تواند متفاوت باشد.
مقدار طبیعی : < =2.1 ng/mL

سطح اسید فسفاتاز پروستاتیک (PAP) بالاتر از محدوده نرمال ممکن است نشان دهنده سرطان پروستات باشد ، اما می تواند به دلیل بسیاری از عوامل دیگر باشد که در قسمت هشدار ها آمده است.
افزایش سطح PAP در بیماران مبتلا به سرطان پروستات شناخته شده می تواند پیشرفت یا عود تومور را نشان دهد. با این حال ، تنوع بیولوژیکی درون موضوعی قابل توجهی وجود دارد که مفید بودن این آزمون را محدود می کند.

اندازه گیری اسید فسفاتاز پروستاتی (PAP) نباید به عنوان یک آزمایش مطلق برای بدخیمی در نظر گرفته شود زیرا سایر عوامل از جمله هیپرپلازی خوش خیم پروستات ، انفارکتوس پروستات و دستکاری غده پروستات ممکن است منجر به افزایش غلظت PAP سرم شود.
اندازه گیری PAP کمی اطلاعات اضافه فراتر از اندازه گیری آنتی ژن اختصاصی پروستات را فراهم می کند.
آنتی بادی های ضد موش انسانی (HAMA) ممکن است در نمونه های بیمارانی که با استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال ایمنی درمانی دریافت کرده اند ، وجود داشته باشد.
آنتی بادی های هتروفیل دیگر نیز ممکن است در نمونه های بیمار وجود داشته باشد.
این روش به طور خاص فرموله شده است تا اثرات این آنتی بادی بر روی روش به حداقل برسد.
با این حال ، نتایج حاصل از بیمارانی را که دارای چنین آنتی بادی هایی هستند ، به دقت ارزیابی کنید.

1. Moul JW, Connelly RR, Perahia B, McLeod DG: The contemporary value of pretreatment prostatic acid phosphatase to predict pathological stage and recurrence in radical prostatectomy cases. J Urol. 1998;159:935-940
2. Beaver TR, Schultz AL, Fink LM, et al: Discordance between concentration of prostate-specific antigen and acid phosphatase in serum of patients with adenocarcinoma of the prostate. Clin Chem. 1988;34:1524
3. Velonas VM, Woo HH, dos Remedios CG, Assinder SJ: Current status of biomarkers for prostate cancer. Int J Mol Sci. 2013 May 24;14(6):11034-60. doi: 10.3390/ijms140611034
4. Kong HY, Byun J: Emerging roles of human prostatic Acid phosphatase. Biomol Ther (Seoul). 2013 Jan;21(1):10-20. doi: 10.4062/biomolther.2012.095