آزمایشگاه پیوند

Iron and Total iron-bindig capacity (آهن و ظرفیت تام اتصال آهن)

کاربرد
اطلاعات بالینی
مقادیر نرمال
تفسیر
هشدار ها
رفرانس ها

غربالگری بیماریهای مزمن اضافه بار آهن (آهن اضافی) ، به ویژه هموکروماتوز ارثی

آهن بلعیده شده در درجه اول از مجرای روده جذب شده و به طور موقت در سلولهای مخاطی به صورت فریتین ذخیره می شود(آهن 3 ظرفیتی). فریتین یک پوسته پروتئین محلول را برای کپسوله کردن مجموعه ای از فسفات هیدروکسید فریک غیر محلول فراهم می کند. در صورت تقاضا ، آهن با مکانیزمی که به طور واضح شناخته نشده در خون آزاد می شود تا به عنوان (Fe (III - ترانسفرین حمل شود.
ترانسفرین پروتئین اولیه حمل و نقل آهن در پلاسما است که در pH فیزیولوژیک با اتصال محکم به آهن متصل می شود. ترانسفرین به طور کلی فقط 25٪ تا 30٪ با آهن اشباع می شود. مقدار اضافی آهن قابل اتصال، ظرفیت اتصال غیر اشباع آهن (UIBC) است. ظرفیت تام اتصال آهن (TIBC) را می توان به طور غیر مستقیم با استفاده از مجموع آهن سرم و UIBC تعیین کرد.
با دانستن وزن مولکولی ترانسفرین و اینکه هر مولکول ترانسفرین می تواند 2 اتم آهن را متصل کند ، غلظت TIBC و ترانسفرین قابل تبدیل است.
درصد اشباع (100 x serum iron/TIBC) معمولاً در افراد کمبود آهن ، باردار یا داروهای خوراکی ضد بارداری کاهش می یابد. افرادی که دارای فرآیندهای التهابی مزمن ، هموکروماتوز یا بدخیمی هستند ، به طور کلی ترانسفرین را پایین نشان می دهند.
آهن سرم ، ظرفیت تام اتصال آهن و درصد اشباع به طور گسترده ای برای تشخیص کمبود آهن استفاده می شود. با این حال ، فریتین سرم یک آزمایش بسیار حساس و قابل اعتماد برای اثبات کمبود آهن است.

بسته به نوع کیت و روش انجام آزمایش مقادیر مرجع می تواند متفاوت باشد.
آهن
مردان : 50-150 mcg/dL
زنان : 35-145 mcg/dL
ظرفیت تام اتصال آهن : 250-400 mcg/dL
درصد اشباع : 14-50%

در هموکروماتوز ارثی ، آهن سرم معمولاً بالای 150 میکروگرم در دسی لیتر و درصد اشباع بالاتر از 60 درصد است. در حالت های اضافه بار آهن پیشرفته ، درصد اشباع اغلب بالای 90٪ است.

از اندازه گیری آهن سرم ، ظرفیت اتصال آهن و درصد اشباع نباید به عنوان آزمایش کمبود آهن استفاده شود. برای این منظور اغلب غیر قابل اعتماد است.

1. Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Edited by CA Burtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company. 1999
2. Fairbanks VF, Baldus WP: Iron overload. In Hematology. Fourth edition. Edited by WJ Williams, AJ Erslev, MA Lichtman. New York, McGraw-Hill Book Company, 1990, pp 482-505