آزمایشگاه پیوند

Albumin(Alb) (آلبومین)

کاربرد
اطلاعات بالینی
مقادیر نرمال
تفسیر
هشدار ها
رفرانس ها

ارزیابی وضعیت تغذیه ای

آلبومین یک پروتئین فاقد کربوهیدرات است که 55٪ تا 65٪ پروتئین کل پلاسما را تشکیل می دهد. فشار پلاسمایی آنکوتیک را حفظ می کند ، در حمل و نقل و ذخیره سازی طیف وسیعی از لیگاند ها نقش دارد و منبعی از اسیدهای آمینه درون زا است. آلبومین به ترکیبات مختلفی از جمله بیلی روبین ، کلسیم ، اسیدهای چرب با زنجیره طولانی ، یون های فلزات سنگین سمی و داروهای متعدد متصل و انها رادر خون قابل حل می کند. هیپوآلبومینمی (کاهش سطح آلبومین) توسط چندین عامل ایجاد می شود: اختلال در سنتز یا به دلیل بیماری کبدی (اولیه) یا به دلیل کاهش مصرف پروتئین (ثانویه) ، افزایش کاتابولیسم در نتیجه آسیب بافتی و التهاب ، سوءجذب اسیدهای آمینه و افزایش دفع کلیوی(به عنوان مثال ، سندرم نفروتیک).

مقادیر مرجع برای بیمارانی که کمتر از 12 ماه سن دارند مشخص نشده است.
بزرگتر و مساوی 1 سال ( مرد و زن ) : 3.5 -5 g/dl

هایپرآلبومینمی(افزایش آلبومین ) از نظر تشخیصی اهمیت کمی دارد ، مگر در موارد کمبود آب. هنگامی که مقادیر آلبومین پلاسما یا سرم به زیر 2 گرم در دسی لیتر می رسد ، معمولا ادم (جمع شدن آب زیر پوست و تورم دست ها و پاها) وجود دارد.

مقادیر آلبومین که با روش رنگ سنجی(bromcresol green method) تعیین می شود ممکن است با مقادیر آلبومین تعیین شده با روش الکتروفورز یکسان نباشد.

1. Tietz Textbook of Clinical Chemistry. Edited by CA Burtis, ER Ashwood. Philadelphia, WB Saunders Company, 1999
2. Peters T, Jr: Serum albumin. In The Plasma Proteins. Vol 1. Second edition. Edited by F Putnam, New York, Academic Press, 1975